Tijdens het projectoverleg The Hoerengracht vertelt conservator in opleiding Roosmarij Deenik de collega’s over het werk Role Exchange van Marina Abramovic, die in 1975 vier uur met een prostituee van plek ruilde. De kunstenares achter het raam en de prostituee naar de opening van een tentoonstelling in De Appel. Het hoofd marketing van het AHM zegt: ‘net zoiets als Spuiten en Slikken? Lef zeg.’

Nu moet ik even slikken. Dat krijg je ervan als je eigentijdse kunst in een historisch museum brengt. Maar er zullen waarschijnlijk heel wat bezoekers die nooit van Abramovic gehoord hebben naar de tentoonstelling komen.

Wat ís het verschil eigenlijk tussen Abramovic en Spuiten en Slikken van BNN? De tijd bijvoorbeeld. De montage is veel trager. Abramovic heeft de 4 uur durende performance teruggebracht naar 17 minuten video, maar nog verlopen de gebeurtenissen in een veel trager tempo. De setting is anders. Kijken naar een video op een tentoonstelling, oog in oog met de kunstenaar, is een andere ervaring dan televisie kijken in een huiskamer of via Uitzending gemist. Van role exchange (rolwisseling) is bij Spuiten en Slikken geen sprake. Er kwam geen prostituee naar de studio om het werk van Sophie Hilbrand over te nemen. Het werk is inmiddels bijna 35 jaar oud. In 1975 was prostitutie wettelijk verboden, men mocht geen ‘bordeel houden’ tot 2000. Abramovic was een van de eerste kunstenaars die het gevaar zocht, haar eigen lichaam op de proef stelde en tot thema van haar werk maakte. Zonder kunstenaars als zij was er misschien wel nooit een programma als Spuiten en Slikken geweest.