Met een oude vriend Clifford Charles, een kunstenaar oorspronkelijk uit Zuid-Afrika, maar nu wonend in Zuid Engeland, ga ik voor de opening van The Hoerengracht Soho in, op zoek naar prostitutie in Londen.

In Engeland is de afgelopen jaren druk gediscussieerd of prostitutie verboden zou moeten worden zoals in Zweden of getolereerd als in Nederland. Een prostituee die in haar eentje vanuit een appartement werkt is toegestaan. Bij twee of meer is er sprake van een bordeel en is het verboden. Een recente wet uit 2009 maakt het kopen van seks van een prostituee die onder dwang werkt strafbaar.

Prostitutie is in Londen veel meer verborgen dan in Amsterdam. Aan een tamelijk drukke straat, met marktkramen in het midden, staat een enkele deur op de begane grond open. Aan het eind van een kale gang gaat een trap naar boven. Op de muur hangen gekleurde A-4tjes met handgeschreven teksten: ‘models first floor’ of ‘Russian models second floor’. Soms staat er een roze lampje achter het raam op de bovenverdieping. Ook de etalages van sexshops zijn in Londen minder expliciet dan die in Amsterdam. De aanbevelingen worden vooral in tekst gedaan, er hangen weinig foto’s.

De onverwoestbare rode telefooncellen zijn een tweede leven begonnen als uitstalkast van advertenties van call girls. Tartcards worden ze genoemd. Het zijn kleine flyers, meestal voorzien van een foto en mobiel nummer en soms een webadres. Clifford vertelt dat ze vaak ’s ochtends eraf geschuurd worden door reinigingsdiensten. In de loop van de dag verschijnen ze weer. De Wellcome Library in Londen heeft een verzameling van deze ‘tart cards’ aangelegd sinds ze eind jaren ’80 verschenen, toen nog vage fotokopieën. De verzameling tart cards geeft een inzicht in grafische technieken zowel als in de veranderingen in de herkomst van Londense call girls.

Na een rondje Soho gaan we naar de National Gallery om de opening van The Hoerengracht te vieren.